Uszkodzenia chrząstki stawowej

  • uszkodzenia chrząstki stawowej mogą mieć charakter rozlany, globalny – obejmować znaczne części powierzchni stawowej lub ogniskowy, obejmujący powierzchnie kilku cm2,
  • uszkodzenia rozlane nie podlegają skutecznej naprawie i wymagają stosowania zabiegów wymieniających powierzchnie stawowe (alloplastyk),
  • uszkodzenia ogniskowe, które dają dolegliwości bólowe możemy zaopatrywać na kilka sposobów w zależności od lokalizacji i rozległości ubytku:
    • technika mikrozłamań / nanozłamań / mikronawierceń – W dnie oczyszczonego ubytku wykonuje się niewielkie otwory by umożliwić napływ komórek szpiku kostnego. Tak opracowany ubytek ma tendencje do pokrywania się regeneratem tkanki chrząstkopodobnej. To prosta technika dedykowana do niewielkich uszkodzeń,
    • AMIC (autologous matrix-induced chondrogenesis) – Technika polegająca na dokładnym oczyszczeniu ogniska uszkodzenia, wykonaniu mikrozłamań (niewielkich otworów powierzchni kości celem uzyskania wypływu komórek szpiku kostnego o potencjale regeneracyjnym. W następnej kolejności ubytek pokrywa się membraną kolagenową lub zbudowaną z włókien kwasu hialuronowego. Membrana działa jak rusztowanie dla tworzącej sie tkanki,
    • OATS (osteochondral autografts) – technika polegająca na pobraniu „walców” kostno-chrzęstnych z powierzchni nieobciążanej stawu i umieszczeniu ich w miejscu ubytku. Zaleta techniki jest mozliwość leczenia głębokich uszkodzeń,
    • przeszczep autogennych chondrocytów – technika polegająca na pobraniu komórek chrzęstnych pacjenta, a następnie namnożeniu ich i podaniu w miejsce uszkodzenia. Najbardziej dogodna jest tu technika AMIC opisana wcześniej.
  • należy wyraźnie zaznaczyć, iż uszkodzenia chrząstki stawowej często spowodowane są nieprawidłową biomechaniką kończyn dolnych spowodowaną zaburzeniem ich osi.
    W takich przypadkach zaopatrzenie ubytku bez korekcji ustawienia kończyny (osteotomie HTO/DFO) skutkuje niepowodzeniem,